FELEMEZ XOCE Û XERÎBO

Mamoste Felemez, mîna birayê xwe î mezin kêfa min jê re tê. Dostaniya me ji bav û kalan tê. Bavê wî, emo Çaçan, Yezdanê dilovan wî bi rehma xwe şa bike, dostê dostê xwe bû. Mirov ji sohbeta wî bi bavê min têr nedibû. Pirsgirêkên civatê, siyasî, bazirganî û hwd niqaş dikirin.

Min îro diwarê facebooka mamosteyê hêja Felemez de, wêneyên Valborga Uppsalayê dît. Bi carekê Xerîbê biskilêtçî hat bîra min.

Xerîbo, li taxa Kijleya Nisêbînê nasdar e. Her cara 20-30 kes li qûncikek ji taxên Nisêbînê diciviyan, bêhn dikir, zanûbû ku kesek wefat kiriye. Diçû taziyê (!) û kulîçeyên (nanê şêrîn ser ruhê miriya didin) xwe digirt.

Fermo çîroka min û Xerîp Hoste:

Beşek ji xortên Nisêbînê ên bi malbatî dewlemend, nîvbajarî lê nijadkurd bûn, carna ji mal dixeyidîn. Beza wan dirêjî Edenê dibû, an jî Izmîrê. Piştî hefteyekî, bêpere diman û dîsa vedigeriyan malê.

Wê rojê min têr lêdan xwaribû.
Mala bavê "Mehdiyê Sofî Incas" ne ava be! Kitêba "işçiler neden ve nasıl sömürülür" dabû min û gote min: 
- Di eslê xwe de, febrîka, mexazeyên mezin, heta bi dikana bavê te, ji qezenca bêheq dewlemendî bidest xistine. Em ê rojekê vê sîstemê bidin guhertin. Malê zengina li feqîran belav bikin!

Min kitêb xwend. Naveroka kitêbê zêde li dikana bavê min nedihat. Lê peyv û şîretên Mêhdî ji Quranê bûn! Niqaş nedixwest. Ji ber ku Mêhdî, hevalê Kemal abê bû. Li dijî "teoriya sê dinyê" bû. Ispat, delîl û çavkaniyên Lenîn û Mao têr nedikir. Mêhdî ji bavê wan jî zanatir bû. Îca niqaşa dîtina Mêhdî ji bo çi bû? Qet pêwîst nedikir. Peywên wî tev rast bûn.

Min ji xwe re got:
- "Çima ez ê li benda roja guhertina sîstemê bisekinim? Bavê min ne dikanê ye, çûye nimêja înê. Firsend e. Ez dikarim neheqiya bavê min kiriye, malê bêheqî daye hev û dewlemend bûye, niha, hinekî belav bikim û weke mirovekî şoreşger wezîfa xwe bi cî bihênim."

Min çend kîlo meqerne da xalê Sivûk. Sivûk, Piftî şand nik min. Çend kîlo sabûn ket para wî. Paşê Şemo, Guro, Neco, Kerîz Hemal ketin dorê. Xwedê çi kiribe nesîp, kîsikên neylon ji dendik, biskuwît, lokum û fisteqan dagirtin û birin. Sê-çar dikanên bavê min hebûn û qet nikarîbû ferqiyê bibîne.

Hinekî wijdanê min rehet bibû. Lê Silo Kehyayê cîranê me, li çîroka min Mêhdî guhdarî kiribû. Ez ketim ber xezeba Heciyê bavê xwe. Min ji kerekî bêhtir lêdan xwar.
- Sekbav! Me fatîhek ser bixwenda, belkî ew şekir, sabûn weke xêr bihata hesêp!

Ez ji mal xeyidîm. 50 lîrayên tirkî di berîkê de, min, Xerîbo bi xwe re kir heval û me berê xwe da Îzmirê. Ji xwe rê û rojên xeydê bê Xerîbo, zindan bû. Heçî Xerîbo ye, otobûsê de, kursiyê pêş pêve rûnane. Cihê me 3, 4, li pişt kursiyê şifêrê otobûsê ket. Ber esirkî otobûsa me kete rê. Êvarkî em gihiştin restoranta Bilecika Ruhayê.

Xerîb zêde bi turkî nizane. Anku navê xwarinên li restoranta, ji bilî "quru fasulye" pê ve nas nake. Em desrbasî cihê xwarinê bûn û li bendî serwîskar man. Serwîskêr hat:
- Kadin budu kofte, kazandibi, keşkul, tandirda kuzu...
- Bana bir quru getir, got Xerîbo.

Xerîbo, sê sîniyên tirşika fasoliya hişk bi du serî pîvaz, nanek û nîv re xwar. Ji bo ku xwarinê bifirikîne, kolayek cemidî bi ser de kişand (vexwar). Û em çûn li cihê xwe rûniştin.

Nîvê şevê ye. Xew li Xerîbo giran bûye. Ez çûm dawî ku avekî bînim. Min dît ku, Xerîbo xwe ser zik avêtiye ser herdu kursiyan û di xewa giran de winda bûye. Berê qûna wî qetiye pişt kursiyê şifêr. Bêhna fisê Xerîbo, mîna Eyarên Hesen Heramî, hêkên kelandî û xirabûyî belav bûye. Mirov nikaribû nefesê bistîne. Motora Xerîbo erîza dabû. El condationa otobûsê têr nedikir ku bayê genî bi yê paqij bide guhertin. Ez derbasî kursiyê 1, 2 bûm û min li rewşa şifêr û îşkenca ketiyê de temaşe kir.

Şifêrê ostobûsê, ji ber bêhna genî, pêşî paca deriyê nêzî xwe vekir. Têr nakir, paca deriyê din jî da vekirin. Xêr nekir. Derîyek ji yê otobûsê vekirî hişt û rêve diçû. Lê nema karîbû ji bêhna îdare bike. Otobûs Rawestand, derket derve, nefesek paqij girt. Xerîbo xwewa şêrîn di nêvî de hişt û rabû. Ji min pirsî:
- Çi bû? Çima otobûs sekinî?
Paşê, heman pirs ji şifêr pirs kir. Şifêr bi awirên wate û hêrs bersiv dayê:
- Egzoz teqiya, qûla boriya egzozê yalama bû (mihiya)! Motor nema kare mazotê bişewîtine, top avêt!

Welhasil, em bê qeze û bele çûn Kemalpaşa Izmîrê. Li Kemalpaşayê, havînan pir festîval dibin, festîvala qeresiyan, ya xoxa, ya tirî û hwd. Bazara fêkî pêk dihat, her car nêzî sed-dused mirov dicivî.

Xerîbo jî ji min pirs dikir:
- Kî mirî ye? Ma mulidê didin? Kulîçe hene?
- Mirî hene. Lê kulîçe tune ne!
- Nexwe rehma Xwedê ne li wan be! Tahtil erda wan kirî!

Îca min jî ji Felemez Xoce pirsî:
- Mamoste, li Valborgiya Uppsalayê Kebab û nanê belaş belav dikin an na?

Min bersiva wî negirtiye. Eger hat ez ê we agehdar bikim.